Päiväkirja - Fronciara, 14 kesä 19

takie relacje lepiej zakonczyc wczesniej niz pozniej. wiem ze kobiecie bedzie trudniej ale tu nic nie wyczarujesz. nie daj sie wykorzystac 

Vibo, nie będę komentować tego sfrustrowanego czepialstwa, bo wątek nie od tego. Warto omówić tę metodę zamiast od razu się jeżyć bez powodu. Napiszę tylko, że zaburzenia snu są jednym z objawów depresji, a nie terapią. Chronoterapię przeprowadza się TYLKO pod kontrolą lekarza, a tutaj masz trochę obszerniej omówione to, co w twoim linku, i po polsku: http://www.psychiatriapolska.pl/uploads/images/PP_3_2015/423Dopierala_PsychiatrPol2015v49i3.pdf. Froncia, trzymaj się! 

ciesze sie ze sklonilem cie do poszukiwania wiedzy w tym temacie ;) 

Fronciu współczuję ale zapewniam Cię że za kilka lat będzie ten chłopczyk jedynie.. lub aż lekcja i epizodem a Ty będziesz szczęśliwa kobieta 😀mówi Ci to rozwodka po 5 latach małżeństwa oraz po rozstaniu po 8 latach z partnerem a teraz szczęśliwa ponownie mężatką lecz tym razem z odpowiednim mężczyzna.... Czasami takie porażki są potrzebne aby w przyszłości dostrzec i docenić kogoś wartościowego.... Trzymaj się niunia i czekam na poprawę samopoczucia 😀😘  

B3 a nie to gowno.  

chociaz się nie znamy napisze tylko że fakt , wiem że teraz ciężko, ale uwierz za chwilkę będzie dobrze. nic nie dzieje się bez przyczyny zawsze sobie tak powtarzam:) A chłopak.. No cóż ... jeszcze przyjdzie zobaczysz tylko się niedaj... takie relacje niekoncza się niczym dobrym. wiem z doświadczenia .. dużo słoneczka i energii w walce z tym okropnym samopoczuciem 🌼🌻🍀 

Tak się zastanawialam gdzie się podziewasz. Tak pięknie się rzezbilas. Myślałam że wypalisz nam tu z jakimś konkursem fitness bikini :D Nie daj się Kochana i szybko wracaj do formy! Wiem co to złamane serce, CZAS naprawdę leczy rany. Ściskam Cię najmocniej <3  

Froncia trzymam kciuki za powrot formy! Chlopak niech spada na drzewo. 

Froncia nie z takimi rzeczami dawałaś rade. Twarda babka jesteś to i z tym sobie poradzisz💪 jesteś super wartościową kobietą a ten gowniarz widocznie nie potrafił tego docenić. Trzymaj się 👍 

Jak się masz?  

Zaczynam rozumieć tę chorobę i swoje ostatnie kilka lat życia. Zastanawiałam się np. dlaczego depresję leczy się lekami, które mają zwiększyć ilość neuroprzekaźnika w mózgu? Dlaczego, skoro mam obniżony nastrój, nie leczyć mnie czymś, co mi np. zwiększy produkcję endorfin? Ale jak się sobie przyglądam, to widzę, że przygnębienie to tylko jeden z elementów większej układanki. Bardzo często mam problem z kojarzeniem, łączeniem i przetwarzaniem informacji! Bywało tak, że nie byłam w stanie ze zrozumieniem przeczytać nawet akapitu z książki - na razie nadal nie ruszam żadnych poważnych lektur, ale ostatnio przeczytałam sobie fajny polski kryminał, więc jest postęp. :) Jak na razie cały czas mam jeszcze tak, że wyłączam telewizję i radio, bo tempo mówienia w nich mnie przerasta i przytłacza. Ogólnie jakbym miała to jakoś najlepiej wytłumaczyć, to mam wrażenie, że w głowie mam taki "śnieg" jak w telewizorze - i on czasem jest sobie tylko w tle (np. teraz, kiedy mogę tutaj odpisać), a czasem robi się tak silny, że nie mogę nic zrozumieć, na nic nie mam siły i nie mogę podjąć żadnej, nawet bardzo prostej decyzji. Jakby mi coś "nie stykało" w umyśle - może to właśnie chodzi o to z zaburzeniem przekaźnictwa między neuronami? Jestem też ogólnie spowolniona, ale czasem to prawie nie mogę się ruszać. Np. zrobiłam sobie wczoraj kefir z truskawkami. Zadowolona z siebie i z tego, że nawet mi smakuje i sprawia przyjemność, siedzę sobie i jem, w normalnym tempie. Ale zaczynam jeść coraz wolniej i wolniej, czuję się coraz bardziej zmęczona, łyżka i ręka robią się ciężkie... aż wreszcie nie mogłam podnieść łyżki do ust i musiałam poczekać parę minut, żeby zrobiło się lżej i żebym mogła dokończyć. Przez ostatnie kilka lat różne objawy występowały z różnym nasileniem, a ja z różnymi trudnościami próbowałam sobie różnie radzić. Teraz jestem nawet w jakiś sposób wdzięczna, że nie wyszło mi z tym chłopakiem, bo dzięki temu objawy wróciły w dużym nasileniu i zdecydowałam się w końcu, po tylu latach, na leczenie depresji. Widzę, że nie traktowałam tego poważnie, sama sobie nie dowierzałam. Chciałam sobie radzić, "brać się w garść", pracować nad swoim myśleniem... Zamiast leczyć. Czytałam, że depresja to choroba, ale chyba jednak traktowałam ją jako "chorobę". Myślałam, że będę zdrowa, jak wszystko będzie dobrze, więc próbowałam robić wszystko tak, żeby było dobrze. Ale to nie wychodziło i teraz dobrze wiem, że nie mogło wyjść, że kolejność jest odwrotna - wszystko będzie dobrze, kiedy będę zdrowa. Bardzo chcę być wreszcie zdrowa. Mam nadzieję, że leki zwiększające ilość serotoniny pomogą; jeśli nie, to będę sprawdzać inne przyczyny - dziękuję Srelus za podpowiedź z witaminą B3. :) 

ja bym ci proponowal suplementowac surowe zoltka przez przynajmniej kilka dni i zobaczyc czy cos sie zmieni. a poza tym jak chcesz pogadac to wiesz co robic ;) 

O kurcze Froncia, ale wiesz co jest najlepsze? ze Ty doskonale wiesz co jest grane ! I to klucz do sukcesu. 3maj się tam dzielnie!  

Trzymaj się Magda! 

Jak się masz?  

Stan się pogarszał, dostałam inny lek, a do tego lek nasenny i awaryjny uspokajający, kiedy ból głowy i samopoczucie są nie do zniesienia i ryzyko samobójstwa jest wysokie. Doktor chciała mnie skierować do szpitala, ale moi bliscy mogą mieć mnie pod stałym nadzorem, więc pod tym warunkiem udało mi się tego uniknąć. Od kilku dni mniej jest tych krytycznych momentów, więc mam nadzieję, że to już droga do zdrowia. Odpoczywam, byłam nad morzem. :) 

Froncia przykro slyszec :( a te leki nie dzialaja wlasnie tak ze na poczatku jest ppgorszenie stanu? Dobrze, ze masz rodzine kolo siebie. Moze jakies suplementy typu ashwaganda itp. 

Fronica, 3maj się kurcze...nie daj się tam! Super, że odpoczęłaś i masz wsparcie bliskich! 

Fronica, 3maj się kurcze...nie daj się tam! Super, że odpoczęłaś i masz wsparcie bliskich! 

Bimba, tak jest, z tym że ja brałam swój pierwszy lek już prawie cztery tygodnie i u niektórych on nasila myśli samobójcze. U mnie tak było, więc dostałam inny, który dodatkowo działa przeciwbólowo, a mnie bardzo głowa pękała. Trzymam się, ja bardzo chcę żyć, tylko czasami w tej chorobie przestaje być sobą, czuję się jak na torturach - dlatego kiedy wracam do w miarę dobrego samopoczucia, tym bardziej doceniam najprostsze rzeczy: słońce, truskawki, zieleń, każdego człowieka, którego spotykam. Świat jest piękny i chciałabym wyzdrowieć, żeby móc oddawać dobro, które dostaję.